Piotr Wiśniewski

Założyciel i pomysłodawca stworzenia Teatru Żelaznego. Śląski artysta wielu talentów – aktor, reżyser, producent teatralny, autor tekstów, dramatopisarz, muzyk.
Najlepiej czuje się na scenie, gdzie może dzielić się z widzami swoją wrażliwością i nietuzinkowym myśleniem.

Wraz z żoną Martą Marzęcką-Wiśniewską prowadzi Teatr Żelazny w Katowicach w którym gra (m. in.”Jabłko”, „Ściana”, „Pchła Szachrajka”) reżyseruje („Biwakowe Lowe ”, „Shirley Valentine” „Seks dla opornych”„Izba (nie) Przyjęć”) i pisze scenariusze („Biwakowe Lowe”, „Izba (nie) Przyjęć”, „Różowy Kapturek”, „Dziadek Mróz. Po co komu zima”.

Absolwent Wydziału Acting&Performance w Telford College w Edynburgu. Jego marzeniem było stworzyć zespół artystyczny gotowy do pracy na kilku płaszczyznach jednocześnie. „Żelazną” zasadą wprowadzoną przez Piotra jest dbanie o wzajemne relacje twórców i widzów, bo największy efekt daje praca przynosząca jednym i drugim prawdziwą przyjemność.

Zdobywca nagrody Osobowość Roku Plebiscytu Dziennika Zachodniego 2017.

​

TEATR ŻELAZNY

​Przez pierwsze miesiące działalności Teatr Żelazny, dzięki uprzejmości dyrekcji, działał w Domu Kultury na Bogucicach. Dążąc jednak do pełnej niezależności i swobody działania, rozpoczął poszukiwania nowego miejsca. Poszukiwania te, doprowadziły do dworca PKP Katowice Ligota. Teatr działał tam następne dwa lata jako Przestrzeń Twórcza Stacja Ligota i Teatr Żelazny. Przestrzeń Twórcza stała się miejscem dla artystów różnych dyscyplin – organizowano wernisaże, wystawy, jam session, spotkania autorskie a także czytania.

​Krzysztof Globisz, poznawszy Teatr Żelazny i inicjatywy jego twórców a także determinację w tworzeniu sztuki obiął nad nim patronat honorowy.

​W 2014 r. Teatr Żelazny musiał kolejny raz szukać nowego miejsca, by ostatecznie odnaleźć je w ruinach starego dworca PKP w Katowicach Piotrowicach.

Secesyjny, zabytkowy budynek powstał w roku 1912 i do 2006 funkcjonował jako dworzec PKP. Gdy go zamknięto, przez wiele lat niszczał. Miejsce, które szczyci się posiadaniem dzieła sztuki w postaci rycin Suberlaka, stało się lokalnym wysypiskiem śmieci, a także miejscem przebywania bezdomnych i finalnie został przeznaczony do rozbiórki.

​Fatalny stan budynku wymagał wiele pracy, by mógł stać się miejscem artystycznych spotkań. Dziesiątki ton wywiezionego gruzu i śmieci, burzenie ścian, modernizacja kanalizacji i elektryki, spawanie amfiteatralnej widowni mieszczącej 110 widzów, czy podniesienie sceny to tylko część wykonanej pracy.

Ogromny wysiłek i wsparcie wielu osób umożliwiło nam przekształcić nieużytek w teatr. Dzięki determinacji i marzeniom stał się siedzibą Teatru Żelaznego.

Teatr Żelazny staje się przestrzenią twórczą skupiającą artystów wszystkich dziedzin: muzyków, plastyków, aktorów, reżyserów.

Pierwszą premierą w nowym-starym budynku było „Ciało Obce”, monodram w wykonaniu Piotra Wiśniewskiego. Następnie prapremiera „Diwy” z udziałem Małgorzaty Bogdańskiej i Edyty Herbuś.

W 2015 r. powstała „Parapetówka” na motywach powieści „Berek” Mariusza Szczygielskiego, która jest debiutem reżyserskim Ewy Błachnio.

W 2017 r. na zaproszenie Piotra Wiśniewskiego odpowiedział znany artysta Artur Barciś, który wyreżyserował spektakl „JABŁKO” V. Thiessena. Rok później powstał spektakl „Ściana” S. Thiery’ego także w reżyserii Barcisia.

Teatr, w odpowiedzi na zapotrzebowanie widzów, tworzy także spektakle dla najmłodszych wierząc, że widza należy zaprzyjaźniać z teatrem od najmłodszych lat, by jako dorosły człowiek czuł się tam dobrze i swobodnie. Bez sztywnych, ograniczających, czasem bezsensownych zasad.

Piotr Wiśniewski tworzy teatr, który trafia w gusta zarówno młodych jak i starszych widzów. Tematyka spektakli dotyka naszej rzeczywistości i problemów współczesnego świata. Staje się komentarzem podanym w przystępny, nierzadko zabawny sposób, jednocześnie dając widzom wiele do myślenia. Ideą Teatru Żelaznego jest by teatr, jako forma spędzania wolnego czasu była równie popularna jak kino czy wyjście do pub’u.

Dzięki kameralności wyjątkowego miejsca na mapie kulturalnej Śląska, artyści są związani z Widzami, odpowiadają na ich potrzeby. Tradycją Teatru są rozmowy aktorów z widzami po przedstawieniach, mające na celu zmierzenie się z zagadnieniami jakich dotyczy spektakl a także stworzenia aktywnej społeczności teatralnej.

​Więcej o Teatrze Żelaznym KLIKNIJ TUTAJ